Ζάχοβιτς:«επαναστάτης» χωρίς ορατή αιτία...

Πώς και γιατί ο σλοβένος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού έφθασε στην ανταρσία

Το περασμένο καλοκαίρι η απόκτηση του Ζλάτκο Ζάχοβιτς από τον Ολυμπιακό κλόνισε ένα θεμελιώδες αξίωμα των καταστροφολόγων του ελληνικού ποδοσφαίρου σύμφωνα με το οποίο «οι μεγάλοι παίκτες δεν δέχονται να παίξουν σε ελληνικό σύλλογο την περίοδο της λάμψης τους και της ακμής τους». Η διαφορά της μεταγραφής του Ζάχοβιτς από την επίσης μεγάλη αγορά του Τζιοβάνι, που χρονικά είχε προηγηθεί, ήταν η εξής: ο Τζιοβάνι αποκτήθηκε από μια μεγάλη ομάδα που έκρινε ότι ο παίκτης δεν έχει να προσφέρει στην ίδια περισσότερα, ενώ ο Ζάχοβιτς ήταν στην ομάδα του είδωλο και ενδιαφέρονταν για τις υπηρεσίες του πολλοί άλλοι. Επιπλέον ήταν και εισήγηση του κ. Ντούσαν Μπάγεβιτς και πιο γνωστός στο ελληνικό κοινό και έμοιαζε περισσότερο απαραίτητος. Η απόκτηση του Βραζιλιάνου ήταν το δώρο του προέδρου κ. Σωκράτη Κόκκαλη στον κόσμο, το κάτι παραπάνω· η μεταγραφή του Σλοβένου ήταν, αντίθετα, αυτή που η ομάδα χρειαζόταν και γι' αυτό χειροκροτήθηκε απ' όλους περισσότερο καθώς ήταν η απόδειξη ότι (και) οι ελληνικές ομάδες μπορούν να ικανοποιούν τις ανάγκες τους με ό,τι καλύτερο θέλουν και όχι με ό,τι καλύτερο βρίσκουν διαθέσιμο στα αζήτητα του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού παζαριού.

Ο Ολυμπιακός ήθελε τον Ζάχοβιτς γιατί τον ήξερε και ο Ζάχοβιτς ήταν διστακτικός γιατί ήξερε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η πιθανότητα να τον πείσουν ότι ο Ολυμπιακός «έχει ξεφύγει από τα ελληνικά δεδομένα» (η φράση μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί το καλοκαίρι χρησιμοποιήθηκε από τη διοίκηση του πρωταθλητή σαν... προεκλογική διακήρυξη) διαλύθηκε πολύ νωρίς, όταν ­ όπως αποκάλυψε το καλοκαίρι «Το Βήμα» ­ ο Σλοβένος ζήτησε πληροφορίες για τα καθ' ημάς από έναν πρώην παίκτη του Ολυμπιακού, τον Ιλια Ιβιτς. Η αρχική διστακτικότητα του Σλοβένου («προτιμώ τη Βαλένθια γιατί από μικρός ήθελα να παίξω στην Ισπανία») έγινε στη συνέχεια φόβος («τι να κάνω εγώ στην Ελλάδα, θα θαφτώ σ' ένα τέτοιο πρωτάθλημα») και τελικά εξαναγκασμός χρυσοπληρωμένος από τον κ. Σωκράτη Κόκκαλη που υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τον ποδοσφαιριστή δεσμευόμενος ότι θα του καταβάλλει περισσότερα από 500 εκατ. δρχ. τον χρόνο καθαρά και σε δολάρια! Η μεταγραφή έμοιαζε σαν γάμος από προξενιό (και με το στανιό), με τον Ζάχοβιτς στον ρόλο του προικοθήρα.

* Ηθελε μια ομάδα δική του

Και όμως, αν και η σχέση δεν ξεκίνησε ειδυλλιακά, θα μπορούσε να εξελιχθεί καλύτερα υπό κάποιες προϋποθέσεις. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία που ποδοσφαιριστές καταλήγουν σε ομάδες οι οποίες δεν είναι της απολύτου αρεσκείας τους και τελικώς όλα βαίνουν καλώς. Ο μεγάλος Ζίκο δεν ήξερε πού βρισκόταν η μικρομεσαία Ουντινέζε, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γράψει τη δική του ιστορία στο Καμπιονάτο. Ο Ρομάριο ποτέ δεν έκρυψε ότι προτιμάει τις παραλίες του Ρίο από την Μπαρτσελόνα αλλά τίμησε το συμβόλαιό του σκοράροντας σ' όλα τα γήπεδα του κόσμου με τη φανέλα των «μπλαουγκράνα». Ακόμη και ο Βέλιμιρ Ζάετς ήρθε στην Ελλάδα χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό, αφού τον φλέρταρε πεισματικά, παράλληλα με τον ΠΑΟ, ηΝότιγχαμ Φόρεστ, αλλά όσο έπαιξε με την πράσινη φανέλα την τίμησε και με το παραπάνω. Θα μπορούσε να φουντώσει και ο έρωτας του Ζάχοβιτς με τον Θρύλο αν δεν πήγαιναν όλα στραβά.

Οι συστάσεις που ακολουθούσαν τον Ζάχοβιτς ήταν άλλωστε οι καλύτερες τόσο για τα προσόντα του όσο και για τον χαρακτήρα του. Ο γνωστός μας κ. Ιβιτσα Οσιμ είχε πει στο «Βήμα» πριν από 40 ημέρες ότι ο Σλοβένος είναι μεγάλο ταλέντο, αρκεί να βρει ομάδα που να του ταιριάζει. Το ίδιο είπε σε πρόσφατη τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε μαζί του και ο κ. Τόνι, ο προπονητής που τον απέκτησε από την Γκιμαράες για το χατίρι της Πόρτο: «Δεν δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα γιατί έπαιξε η ομάδα γι' αυτόν και εκείνος για την ομάδα». Εδώ κάπου γεννήθηκε και το πρόβλημα.

Ο Ολυμπιακός δεν έγινε ποτέ η ομάδα του Ζάχοβιτς, δηλαδή μια ομάδα που να επιτρέπει στον ποδοσφαιριστή να κάνει ό,τι θέλει ακολουθώντας τα κέφια του.

Το μεγάλο παράπονο του Ζάχοβιτς δεν ήταν τόσο ότι όλοι έψαχναν μέσα στο γήπεδο τον Τζιοβάνι, σίγουροι απ' όσα είχαν δει ότι ο Βραζιλιάνος κάνει τη διαφορά, αλλά ότι ο ρόλος του ­ κάτι μεταξύ κρυφού σέντερ φορ και δεύτερου βοηθητικού επιθετικού ­ δεν του έδινε το δικαίωμα ούτε να κρατά πολύ την μπάλα ούτε να κάνει κουμάντο. «Δεν παίζω, δεν παίζω» μουρμούριζε πολλές φορές σε όσους τον ρωτούσαν τι δεν πάει καλά, ενώ το ίδιο απλοϊκή (πλην όμως για τον ίδιο σοβαρότατη) ήταν και η εξήγηση που έδωσε μετά τη νίκη κόντρα στην Πόρτο στο ΟΑΚΑ όταν του ζήτησαν να δικαιολογήσει την εξαιρετική του απόδοση εκείνο το βράδυ: «Απόψε έπαιξα πολύ και όταν παίζω διακρίνομαι».

* Καλομαθημένος και αδικαιολόγητος

Φυσικά όλα αυτά δεν είναι μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί η εντελώς ανόητη ­ και... αδιανόητη ­ συμπεριφορά του ποδοσφαιριστή που κυριολεκτικά ντροπιάζει τον εαυτό του με την άρνησή του να συνεχίσει να παίζει στην Ελλάδα και τον επιεικώς απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο την εκφράζει. Απλώς προσπαθούμε να δούμε το όλο πρόβλημα και από την πλευρά του, καθώς μάλιστα ήταν πασιφανές ότι προβλήματα υπήρξαν.

Ο Ζάχοβιτς ατύχησε και στις σχέσεις του με τους συμπαίκτες του και με τον κ. Μπάγεβιτς. Στα αποδυτήρια δεν άνοιξαν σαμπάνιες για τον ερχομό του και πολλοί από τους βασικούς του Ολυμπιακού δεν έκρυψαν την αμφιβολία για την ειλικρίνεια του χαρακτήρα του. Ο Σλοβένος δεν μίλαγε με κανέναν, δεν είχε διάθεση για αστεία ούτε στην προετοιμασία, κατέβασε μούτρα σ' ένα από τα συνήθη πειράγματα του Γεωργάτου και απαιτούσε διαφορετική μεταχείριση. Οι λίγοι θεατές του παιχνιδιού του Κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΣ Γιάννενα τον άκουσαν να αντιμιλάει στον κ. Μπάγεβιτς όταν ο τελευταίος τόλμησε και του ζήτησε να παίξει δεξί χαφ! Αυτή τη διαφορετική μεταχείριση ο παίκτης την είχε κιόλας ­ και αυτό ίσως ήταν το χειρότερο.

Η διοίκηση, κρίνοντάς τον με κατανόηση που ταιριάζει σε κακομαθημένους, του έδωσε τη δυνατότητα να πάει για τέσσερις ημέρες στο Μάριμπορ την εβδομάδα που η Εθνική Σλοβενίας έπαιζε με τη δική μας και ας μην είχε δικαίωμα συμμετοχής. Ανέχθηκαν ακόμη στον Ολυμπιακό τις δημόσιες διαμαρτυρίες του στον προπονητή του κάθε φορά που αυτός γινόταν αλλαγή, τις χειρονομίες του και τις υποδείξεις του στους συμπαίκτες του μέσα στο γήπεδο, ακόμη και τις πρώτες δηλώσεις του ότι δεν ξαναγυρίζει αμφισβητώντας την εγκυρότητά τους...

Ισως αν όλοι, από τον Μπάγεβιτς ως τη διοίκηση, τον είχαν συνετίσει από την αρχή να απέφευγαν όλο αυτό το σημερινό αλαλούμ που μόνο κακό προκαλεί στην ομάδα. Αλλά πάλι ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ο Ζάχοβιτς θα έφτανε στα απόλυτα άκρα;
Το πάθημα, οι προφάσεις και η διδαχή...

Επειδή ο Ζάχοβιτς είχε καλό όνομα (μόλις την Τρίτη συμπεριλήφθηκε στη λίστα των 50 διεκδικητών της «Χρυσής Μπάλας», τίτλου που απονέμεται στον καλύτερο ευρωπαίο ποδοσφαιριστή της χρονιάς), μπορεί να βρει (αν δεν έχει ήδη βρει) μια ομάδα που να καταβάλει στον Ολυμπιακό τα 4 δισ. δρχ. που έχει στοιχίσει ως τώρα η απόκτηση του Σλοβένου. Το ότι αυτή τη στιγμή υποστηρίζει πως δεν υπάρχει ομάδα από πίσω του δεν σημαίνει ότι λέει την αλήθεια. Το αντίθετο, μάλιστα. Το βέβαιον είναι ότι, αν αποκαλύψει τώρα συγκεκριμένη ομάδα, θα αποδειχθεί ότι όλα όσα λέει είναι απλές προφάσεις. Επιπλέον όσο λιγότερα πάρει ο Ολυμπιακός τόσο περισσότερα θα μπορεί να διεκδικήσει ο παίκτης για τον εαυτό του...

Το θέμα είναι η περίπτωση Ζάχοβιτς να κάνει τους ανθρώπους του Ολυμπιακού πιο προσεκτικούς στην επόμενη ακριβοπληρωμένη επιλογή γιατί διαφορετικά θα δικαιωθούν οι Κασσάνδρες που λένε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο κάνει για περαστικούς που φθάνουν εδώ σχεδόν κατά λάθος. Στον Ολυμπιακό άλλωστε οι «ανταρσίες» είναι μέρος της ιστορίας... Εχει γνώση ο κ. Τάσος Μητρόπουλος και κάτι ξέρουν και στα τμήματα μπάσκετ («φρέσκια» ακόμη η περίπτωση του Ομπέρτο) και βόλεϊ (επί Κοσκωτά ο ΣουηδόςΓκούσταφσον είχε εγκαταλείψει την ομάδα παραμονές ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό). «Ζάχοβιτς», λοιπόν, υπάρχουν πολλοί. Το μοναστήρι να 'ναι καλά...

tovima.gr