Luis Figo Η Λατρεία Που Έγινε Μίσος.

Ήταν η ημέρα που ανακοινώθηκε ότι ο Λουίς Φίγκο, ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές της περασμένης δεκαετίας, μετακόμιζε από την Βαρκελώνη και την Μπάρσα, στην ομάδα της πρωτεύουσας της Ισπανίας, την Ρεάλ Μαδρίτης.

Είχε προηγηθεί το Euro 2000. Ο Φίγκο, Πορτογάλος στην καταγωγή, είχε πραγματοποιήσει πολύ καλές εμφανίσεις με τα χρώματα της εθνικής του ομάδας, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά εκείνης της διοργάνωσης. Ήταν βέβαια ήδη διάσημος, εξαιτίας των εξαιρετικών εμφανίσεων του με τα χρώματα της Μπαρσελόνα.

Μεταγραφική εισήγηση του “ιερού τοτέμ” των Καταλανών, του Γιόχαν Κρόιφ, ο Φίγκο μετακόμισε στην Βαρκελώνη από την Σπόρτινγκ Λισσαβώνας το καλοκαίρι του 1995 μετά από ένα πολύκροτο σίριαλ , καθώς πριν πει το “ναι” στην Μπάρσα, είχε βρεθεί ένα βήμα από το Campionato, ωστόσο η ταυτόχρονη συμφωνία του, με δύο ιταλικές ομάδας (Γιουβέντους και Πάρμα), ανάγκασαν την ιταλική ομοσπονδία να του απαγορεύσει την μετακίνηση στην Ιταλία για δύο χρόνια. Ο ίδιος τότε ορκιζόταν ότι επρόκειτο για παρεξήγηση, ήταν όμως,  όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, ένα προμήνυμα για το τι θα ακολουθούσε στο μέλλον.

Η πενταετής (1995-2000) παραμονή του στην Βαρκελώνη, συνοδεύτηκε κατά κοινή ομολογία, από τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του. Ταχύς, με εξαιρετική ντρίπλα, εκπληκτικές σέντρες, χρησιμοποιώντας εξίσου καλά και τα δύο πόδια και με σπουδαία ικανότητα και στο σκοράρισμα, γρήγορα έγινε το αγαπημένο παιδί των Καταλανών. Οι τρομερές βαθιές μπαλιές του Πέπ Γκουαρντιόλα ήταν βούτυρο στο ψωμί του χαρισματικού Πορτογάλου, ο οποίος κατέκτησε με την Μπάρσα, μεταξύ άλλων, δύο πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα κύπελλο UEFA, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να φορέσει και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Το καλοκαίρι του 2000 όμως, οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου στην Ρεάλ Μαδρίτης έμελλε να αλλάξουν τον ρου της σχέσης του Φίγκο με την Μπάρσα. Ο υποψήφιος για την προεδρία της Μαδρίτης (και νυν πρόεδρος της), Φλορεντίνο Πέρεθ, στην προεκλογική εκστρατεία του, ορκιζόταν ότι είχε στα χέρια του προσύμφωνο υπογεγραμμένο από τον ίδιο τον Φίγκο, το οποίο έλεγε πως αν ο Πέρεθ κέρδιζε τις εκλογές, το αγαπημένο παιδί της Βαρκελώνης, θα γινόταν κάτοικος Μαδρίτης!  Πολλοί μίλησαν τότε για μπλόφα. Ο Φίγκο είχε συμβόλαιο με την Μπαρσελόνα και ρήτρα αποδέσμευσης που άγγιζε τα 50 εκατομμύρια ευρώ. Επιπρόσθετα, όντας ήρωας στην Βαρκελώνη, πως θα τολμούσε να μεταπηδήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο?

Ήταν έτσι όμως? Επρόκειτο πράγματι για μπλόφα? Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στα μέσα Ιουνίου του 2000, ο Φίγκο επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον πρόεδρο της Μπαρσελόνα, τον Λουίς Νούνιεζ. Του ανακοινώνει ότι έχουν φθάσει στον ατζέντη του, Χοσέ Βέιγκα, προτάσεις από άλλες ομάδες, που είναι διατεθειμένες να πληρώσουν την ρήτρα αποδέσμευσης του Πορτογάλου. Ο Φίγκο ρωτάει τον Νούνιεζ αν η διοίκηση της Μπάρσα προτίθεται να του κάνει αναπροσαρμογή συμβολαίου. Ο Νούνιεζ απαντά οργισμένος: «- Αν σου δίνουν περισσότερα λεφτά, μπράβο σου, κάνε ότι νομίζεις»και του κλείνει το τηλέφωνο.

Λίγες ημέρες αργότερα ο Χοσέ Βέιγκα και ο Φούτρε που έπαιξε τον ρόλο του διαμεσολαβητή, συναντιούνται με τον Φλορεντίνο Πέρεθ. Υπογράφουν ιδιωτικό συμφωνητικό. Αν ο Πέρεθ κερδίσει τις εκλογές, ο Λουίς Φίγκο θα ντυθεί στα “λευκά.” Ο Φίγκο λαμβάνει ως πριμ για την υπογραφή του συμφωνητικού περίπου 2 εκ.ευρώ. Στην ίδια συμφωνία προβλέπεται ότι αν τελικά αλλάξει γνώμη, θα είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει στον Πέρεθ ένα πολύ μεγάλο ποσό ως αποζημίωση. 

Στο μεταξύ, στην Βαρκελώνη ο κόσμος ανησυχεί καθώς οι φήμες δίνουν και παίρνουν. Όταν ο Βέιγκα επιβεβαιώνει την συμφωνία, ο Φίγκο αρνείται κατηγορηματικά και χαρακτηρίζει τον Πέρεθ ψεύτη και φαντασιόπληκτο. Ενώ απολαμβάνει τις διακοπές του μετά το τέλος του Euro στην Σαρδηνία, δίνει συνέντευξη στην καταλανική Sport στις 9 Ιουλίου, καθησυχάζοντας τους φίλους της Μπάρσα. Δηλώνει: «- Θέλω να διαβεβαιώσω τους φιλάθλους της Μπάρσα, ότι ο Λουίς Φίγκο, με όλη την βεβαιότητα του κόσμου, θα βρίσκεται στις 24 Ιουλίου στην Βαρκελώνη, για να ξεκινήσει προετοιμασία με την ομάδα.» Στις επίμονες ερωτήσεις του δημοσιογράφου για το επίμαχο προσύμφωνο απαντά: «- Δεν είμαι τόσο τρελός για να κάνω κάτι τέτοιο.Δεν έχω υπογράψει προσύμφωνο με κανέναν υποψήφιο πρόεδρο της Μαδρίτης» Επικοινωνεί επίσης με τους Γκουαρντιόλα και Λουίς Ενρίκε και τους ζητάει να καθησυχάσουν την ομάδα. 

Εν τω μεταξύ και στην Μπάρσα διενεργούνται προεδρικές εκλογές. Ο Γκασπάρ αναλαμβάνει τα ηνία και βρίσκεται αντιμέτωπος με μια τρομακτική πρώτη κρίση. Τηλεφωνεί ο ίδιος στον Φίγκο. Μαθαίνει για το προσύμφωνο και την ρήτρα αποζημίωσης και του αντιπροτείνει αύξηση αποδοχών. Η πλευρά του Φίγκο ισχυρίζεται ότι τα πράγματα έγιναν εκ διαμέτρου αντίθετα, οτι δηλαδή ο ίδιος ο Πορτογάλος προσπάθησε να πείσει τον Γκασπάρ να καταβάλλει το πόσο του προσυμφώνου στον Πέρεθ, ώστε να ακυρωθεί η συμφωνία, υπερθεματίζοντας ότι ο ατζέντης του λειτούργησε αυτοβούλως. Είναι όμως ήδη αργά. Ο Πέρεθ έχει εκλεγεί πανηγυρικά πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, πληρώνει στην Μπάρσα την ρήτρα των περίπου 50 εκατομμυρίων ευρώ και ειρωνικά στις 24 Ιουλίου 2000, την ημέρα που ο Φίγκο ορκιζόταν ότι θα βρίσκεται στην Βαρκελώνη για να ξεκινήσει προετοιμασία με την Μπάρσα, παρουσιάζεται με την λευκή φανέλα της Μαδρίτης!

Μία μόλις ημέρα νωρίτερα, στις 23 Ιουλίου, ο Γκασπάρ είχε συναντηθεί με τον Φίγκο. Με την λήξη της συνάντησης τους, κάλεσε τα ΜΜΕ και τους ανακοίνωσε περιχαρής ότι "ο Φίγκο έχει δύο στόχους: να γίνει πιο πλούσιος και να παραμείνει στην Μπάρσα!"Ήταν μόνο η πρώτη από μια σειρά ιστορικών γκαφών του, που έμελλε να μείνουν στην ιστορία. Ο ίδιος αργότερα εξηγούσε ότι για να παρέμενε ο Φίγκο, ο σύλλογος θα έπρεπε να πληρώσει μια ρήτρα που ισοδυναμούσε με τα χρήματα μιας ακριβής μεταγραφής, αγοράζοντας ξανά ουσιαστικά, έναν δικό της παίκτη! 

Και συμπλήρωνε: "το πρόβλημα δεν ήταν μόνο το υπέρογκο ποσό. Αν πλήρωνα την ρήτρα, τότε ο Πέρεθ, που στο μεταξύ είχε δηλώσει στον κόσμο της Ρεάλ Μαδρίτης, πως αν η μεταγραφή Φίγκο χαλούσε, δεσμευόταν να τους πληρώσει ο ίδιος τα εισιτήρια όλης της χρονιάς, θα το έκανε με τα χρήματα που θα του δίναμε εμείς. Θα πλήρωνα εγώ το εισιτήριο στους οπαδούς της Ρεάλ? Ποτέ. Καλύτερα να πέθαινα!" 

Η κακόγουστη φάρσα λοιπόν αποδεικνύεται σκληρή πραγματικότητα και ο “μεγαλύτερος θεός”, δηλαδή το χρήμα, δηλητηριάζει τις ούτως ή άλλως κάκιστες σχέσεις της Μπάρσα με την Ρεάλ Μαδρίτης. Η Καστίλη πανηγυρίζει ηδονικά για την αρπαγή του αντίπαλου “τοτέμ”, ενώ η Βαρκελώνη βράζει από την προδοσία, που σε αυτή την περίπτωση έχει ξεφύγει από τα αθλητικά κλισέ και προσεγγίζει την πραγματική ζωή.

Η επιστροφή του Φίγκο στη Βαρκελώνη, με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης λίγο καιρό μετά, ήταν μια ημέρα που κανένας ποδοσφαιρόφιλος δεν θα ξεχάσει. Προσπερνώντας τα μπουκάλια J&B που προσγειώθηκαν στο χορτάρι του Κάμπ Νόου, μια εικόνα έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου: Την ώρα που οι δυο ομάδες παρατάχθηκαν για τις καθιερωμένες χειραψίες οι αποδοκιμασίες των Καταλανών ήταν τόσο έντονες, που ανάγκασαν τον Φίγκο να βάλει τα δάχτυλα των χεριών του στα αυτιά του, για να μην ακούει. Ήταν μια κίνηση, είμαι βέβαιος, όχι ειρωνική αλλά άκρως αυθόρμητη.

Η επιστροφή στο Κάμπ Νόου

Η θητεία του Φίγκο στην Ρεάλ Μαδρίτης, μπορεί να κριθεί εκ των υστέρων επιτυχημένη, ωστόσο η Μαδρίτη ποτέ δεν τον αγάπησε, όπως η Βαρκελώνη. Όπως ένας στρατιώτης που προδίδει την χώρα του στον πόλεμο. Ο εχθρός εκτιμά τις πληροφορίες όχι όμως και τον ίδιο τον πληροφοριοδότη.

Εν έτη 2012 ο Φίγκο έχει πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση μετά από μια επιτυχημένη καριέρα τόσο στην Μαδρίτη ,όσο και μετέπειτα στην ιταλική Ίντερ. Ο ίδιος σήμερα δεν νοιώθει ότι έχει να απολογηθεί για εκείνο το καλοκαίρι του 2000. «- Δεν έφυγα από την Μπαρσελόνα για τα λεφτά. Ήταν περισσότερο θέμα σεβασμού και εκτίμησης που δεν μου έδειξε τότε η διοίκηση της Μπάρσα. Δεν έχω να μετανιώσω για κάτι. Παραδέχομαι ότι έκανα κάποια λάθη στην διάρκεια εκείνης της διαδικασίας (σ.σ. αναφέρεται προφανώς στο προσύμφωνο του με τον Πέρεθ και στις δηλώσεις που είχε κάνει στην Sport) αλλά πήρα τη σωστή απόφαση. Στην Μαδρίτη κέρδισα τίτλους.»    

Μεγάλος παίκτης λοιπόν ή μεγάλος προδότης? Εξαρτάται από ποια πλευρά το προσεγγίζεις. Στο άκουσμα του ονόματος του σήμερα και ενώ τα χρόνια έχουν περάσει, το πρώτο πράγμα που θυμάται κανείς, μάλλον είναι η απόφαση που πήρε εκείνο το καλοκαίρι του 2000 και όχι τα σπουδαία, εντός γηπέδου, επιτεύγματα του. Αυτή ίσως είναι και η απάντηση στην ερώτηση: μεγάλος παίκτης αλλά τελικά μεγαλύτερος ως προδότης.

balacticos